Odwaga bycia niedoskonałym

Odwaga bycia niedoskonałym - czyżby sam tytuł był zachętą do niedbalstwa i opieszałości? Nic bardziej mylnego. Odwaga przyjęcia prawdy o sobie, szczerość wobec siebie, przezwyciężenie tendencji, aby przedstawić siebie jako lepszych, inteligentniejszych niż jesteśmy - to wartości szczególnie potrzebne współczesnemu człowiekowi. Ukrywanie własnej niedoskonałości prowadzi do frustracji i może podważyć zaufanie bliskich osób, gdy nie można już dłużej utrzymywać pozorów. Perfekcjoniści we wszystkich swoich działaniach nieustannie starają się udowodnić sobie swoją własną doskonałość, nawet za cenę szkodliwych skutków ubocznych. Wymagają oni zbyt wiele, zarówno od siebie jaki i od innych. Realizacja ideału doskonałości absolutnej w łatwy sposób prowadzi do mechanizmu zamkniętego koła - odkrycie własnej niemożności zrealizowania ideału wzmaga jedynie wysiłek, który na nowo objawia własną niedoskonałość i tak dalej. Perfekcjonistyczny styl wychowania jest przytłaczający, nie bierze pod uwagę potrzeb dziecka i nie sprawdza się w nieprzewidywalnych sytuacjach życiowych. To wszystko, co odnosi się do naszego sposobu bycia, ma uświadomić nam, że jedynie poprzez cierpliwe działania możemy cokolwiek w nas ulepszyć, akceptując z pokorą to, co w nas niezmienne.